We zijn er van overtuigd dat we met Selfcare van toegevoegde waarde zijn voor de gezondheid van mensen. Tegelijkertijd vragen we ons af: hoe kunnen we voorkomen dat we hiermee bijdragen aan wat NRC columnist Arjan van Veelen noemt: ‘Het begint als hebbeding en eindigt als regime. Polsbandje wordt enkelbandje.’ (of lees hier. Brier Dudley schreef in deze blog een vergelijkbaar verhaal) Anders geformuleerd: hoe kunnen we er voor zorgen dat Selfcare voor mensen een aanwinst is en geen beknelling gaat worden? Beknelling doordat wat nu nog ‘kan’ ooit zal ‘moeten’ doordat werkgevers, zorginstellingen of verzekeraars het gebruik er van gaan afdwingen. Maar ook de sociale beknelling dat je wel mee moet doen om het ideaalbeeld van de nooit-meer-zieke mens te bereiken (zoals in de roman Corpus Delicti van Juli Zeh beschreven wordt).
Continue Reading…
The Blog
Hoe zou het zijn als we meer mogelijkheden zouden krijgen om onze gezondheid te meten? Hoe zou het zijn als we gebruik zouden kunnen maken van het groeiend aantal Wearables die de meest uiteenlopende lichaamswaarden kunnen meten, tegen een als-maar dalende prijs?
Wat zou er gebeuren als we die combineren met de medische inzich-ten van onze tijd, om ze op onze persoonlijke, unieke maat toe te aanpassen? Wat kunnen we dan over onszelf ontdekken, omdat we met onze neus, oren, ogen, mond, handen en gevoel niet alles kunnen waarnemen wat zich in ons lichaam afspeelt? Waarom moet ik eerst ziek worden, voordat iemand anders zich zorgen gaat maken over mijn gezondheid? Heb ik eigenlijk zelf wel voldoende interesse in mijn gezondheid?
Recente reacties